1 พวกเจ้าเป็นกบฏมากเกินไป เจ้ามีการต้านทานรุนแรงยิ่งนัก เจ้าดูถูกดูแคลนเรามากเกินไป เจ้าเย็นชาต่อเราเกินไป เจ้ารักเราน้อยเกินไป และเจ้าเกลียดเรามากเกินไป  เจ้าดูถูกงานของเราและดูหมิ่นการกระทำของเรามากเกินไป  ความนบนอบของพวกเจ้าอยู่ที่ใดเล่า? คุณลักษณะของพวกเจ้าอยู่ที่ใดเล่า?  ความรักของพวกเจ้าอยู่ที่ใดเล่า? เมื่อใดเล่าที่พวกเจ้าได้แสดงให้เห็นส่วนผสมของความรักที่อยู่ภายในพวกเจ้า?  เจ้าถือจริงจังกับงานของเราเมื่อใด?

2 พวกเจ้าเคยตระหนักหรือไม่ว่าวันนี้พวกเจ้ากำลังทำอะไรอยู่: อาละวาดไปทั่วพิภพ วางแผนเล่นงานกันและกัน หลอกลวงกันและกัน ประพฤติทรยศ อย่างลับ ๆ และอย่างไร้ยางอาย ไม่รู้ความจริง ประพฤติตนด้วยความคดโกงและการหลอกลวง ทำการเยินยอ มองพวกเจ้าเองว่าถูกและดีกว่าคนอื่นเสมอ ทำตัวเย่อหยิ่ง และประพฤติตัวดุร้ายเยี่ยงสัตว์ป่าในภูเขาและหยาบคายเยี่ยงราชาแห่งสัตว์เดียรัจฉาน—พฤติกรรมเหล่านี้เหมาะสมกับมนุษย์หรือ?  เจ้าหยาบคายและไร้เหตุผล  เจ้าไม่เคยทะนุถนอมความล้ำค่าของถ้อยคำของเรา แต่กลับใช้ท่าทีที่ดูถูกเหยียดหยามกับถ้อยคำเหล่านั้นแทน

3 การสัมฤทธิ์ผล ชีวิตแบบมนุษย์ที่แท้จริง และความหวังอันสวยงามจะมาจากที่ใดเยี่ยงนี้เล่า?  จินตนาการอันฟุ้งเฟ้อของเจ้าจะช่วยชีวิตเจ้าจากปากเสืออย่างแท้จริงหรือไม่?  มันจะช่วยชีวิตเจ้าจากเปลวเพลิงที่กำลังลุกไหม้จริงๆ หรือไม่?  เจ้าจะได้ตกลงมาถึงจุดนี้หรือไม่หากเจ้าได้คำนึงถึงอย่างแท้จริงว่างานของเราเป็นขุมทรัพย์อันไม่สามารถตีราคาได้?  เป็นไปได้หรือไม่ว่าชะตากรรมของเจ้าจริงๆ แล้วไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้?  เจ้าเต็มใจหรือไม่ที่จะตายไปพร้อมกับความเสียดายเช่นนี้?

ดัดแปลงจาก พระวจนะฯ เล่ม 1 การทรงปรากฏและพระราชกิจของพระเจ้า, แก่นแท้และอัตลักษณ์ของมนุษย์