เมื่อความอบอุ่นของฤดูใบไม้ผลิมาถึงและดอกไม้ทั้งหลายผลิบาน เมื่อทั้งหมดใต้ฟ้าสวรรค์ถูกปกคลุมด้วยสีเขียว และทุกสรรพสิ่งบนแผ่นดินโลกเข้าที่เข้าทาง เมื่อนั้นผู้คนทั้งหมดและทุกสรรพสิ่ง จะค่อยๆ เข้าสู่การตีสอนของพระเจ้า และ ณ เวลานั้น พระราชกิจทั้งหมดของพระเจ้าบนแผ่นดินโลกก็จะสิ้นสุด  พระเจ้าจะไม่ทรงพระราชกิจหรือทรงดำรงพระชนม์บนแผ่นดินโลกอีกต่อไป เพราะพระราชกิจอันยิ่งใหญ่ของพระเจ้าจะได้รับการทำให้สำเร็จลุล่วงแล้ว  ผู้คนไม่สามารถละวางเนื้อหนังของพวกเขาในเวลาสั้นๆ นี้ได้หรอกหรือ?  สิ่งของอันใดเล่าจะสามารถแยกความรักระหว่างมนุษย์กับพระเจ้าได้?  ผู้ใดเล่าจะสามารถดึงแยกความรักระหว่างมนุษย์กับพระเจ้าได้?  เป็นบิดามารดา สามี พี่สาวน้องสาว ภรรยา หรือกระบวนการถลุงอันเจ็บปวดกันเล่า?  ความรู้สึกแห่งมโนธรรมจะสามารถลบพระฉายาของพระเจ้าภายในมนุษย์ทิ้งไปได้หรือ?  ความเป็นหนี้และการกระทำต่อกันของผู้คนเป็นการทำของพวกเขาเองหรือ?  การเหล่านี้มนุษย์สามารถแก้ไขได้หรือไม่?  ผู้ใดเล่าจะสามารถอารักขาตัวพวกเขาเองได้?  ผู้คนสามารถจัดหาเพื่อตัวพวกเขาเองได้หรือ?  ผู้ใดเล่าคือผู้แข็งแกร่งในชีวิต?  ผู้ใดเล่าสามารถจากเราไปและมีชีวิตด้วยตัวพวกเขาเองได้?  เหตุใดพระเจ้าจึงทรงขอครั้งแล้วครั้งเล่าให้ผู้คนทั้งหมดดำเนินงานแห่งการทบทวนตนเองจนแล้วเสร็จเล่า?  เหตุใดพระเจ้าจึงตรัสว่า “ความยากลำบากของผู้ใดเล่าที่ได้รับการจัดการเตรียมการมาโดยมือของพวกเขาเอง”

ดัดแปลงจาก พระวจนะฯ เล่ม 1 การทรงปรากฏและพระราชกิจของพระเจ้า, การตีความความล้ำลึกต่างๆ แห่ง “พระวจนะของพระเจ้าถึงทั้งจักรวาล” บทที่ 24 และ 25