พระเจ้าหวังว่าผู้คนจะสามารถเข้าใจน้ำพระทัยของพระองค์ หวังว่าพวกเขาจะสามารถมีใจหนึ่งเดียวในการทำให้พระองค์พึงพอพระทัยเพื่อประโยชน์ของอุดมการณ์ที่มีร่วมกัน และสามารถรุดหน้าไปด้วยกันบนถนนสู่ราชอาณาจักร  มีความจำเป็นอันใดที่ต้องคิดมโนคติอันหลงผิดที่ไม่จำเป็นขึ้นมา?  การดำรงอยู่ของผู้ใดที่ไม่ได้เป็นไปเพื่อประโยชน์ของพระเจ้ามาจนกระทั่งถึงวันนี้?  และในเมื่อเป็นเช่นนั้น มีความจำเป็นอันใดสำหรับความเศร้า ความโศกสลด และการทอดถอนใจ?  การนี้ไม่มีประโยชน์ต่อผู้ใด  ทั้งชีวิตของผู้คนอยู่ในพระหัตถ์ของพระเจ้า และหากไม่ใช่เพื่อปณิธานของพวกเขาเฉพาะพระพักตร์พระเจ้าแล้ว ผู้ใดเล่าจะเต็มใจดำรงชีวิตอยู่อย่างเปล่าประโยชน์ในโลกมนุษย์ที่ว่างเปล่าใบนี้?  จะกังวลไปไย?  การเร่งรีบเข้ามาและออกไปจากโลกนี้ หากพวกเขาไม่ทำสิ่งใดเพื่อพระเจ้า ทั้งชีวิตของพวกเขาจะไม่สูญเปล่าหรอกหรือ?  ต่อให้พระเจ้าไม่ทรงถือว่าการกระทำของเจ้ามีค่าคู่ควรต่อการกล่าวถึง เจ้าจะไม่มอบยิ้มแห่งความอิ่มเอมใจให้กับชั่วขณะแห่งความตายของเจ้าหรือ?  เจ้าควรไล่ตามเสาะหาความก้าวหน้าเชิงบวก ไม่ใช่การถดถอยเชิงลบ—นี่ไม่ใช่การปฏิบัติที่ดีกว่าหรอกหรือ?  

ดัดแปลงจาก พระวจนะฯ เล่ม 1 การทรงปรากฏและพระราชกิจของพระเจ้า, การตีความความล้ำลึกต่างๆ แห่ง “พระวจนะของพระเจ้าถึงทั้งจักรวาล” บทที่ 39