Verse 1

ภายในจิตใจของมนุษย์นั้นคิดว่า

พระเจ้านั้นทรงสาปแช่งพวกเขาเสมอ

ผู้คนจึงไม่ใส่ใจในพระองค์

พวกเขามักทำเย็นชาต่อพระองค์

พระเจ้าจึงตรัสว่าคนไร้ศีลธรรม

และพวกเขาไร้ซึ่งเหตุผลใดๆ

เป็นเพราะความคิดผิดในหัวใจ

พวกเขาขาดพร่องกระทั่งความรู้สึกแบบคน

Verse 2

คนไม่สนใจความรู้สึกพระเจ้า

แต่กลับใช้สิ่งที่เรียกว่า"ความชอบธรรม"

มาจัดการกับพระองค์

คนเป็นแบบนี้มานานหลายปี

อุปนิสัยคนไม่เคยเปลี่ยนแปลง

คนไม่ถนอมความล้ำค่าของตน

จึงเรียกได้ว่าไร้ค่าและต่ำช้า

ไม่รักในตนเอง เฝ้าทำร้ายตน

นี่ไม่แสดงว่าคนไร้ค่าหรือไร?

Verse 3

มนุษยชาตินั้นเหมือนหญิงไร้ศีลธรรม

เล่นเกมกับตัวเองและเต็มใจมอบตัวเอง

ให้ผู้อื่นมาล่วงละเมิดตน

แต่คนกลับมองไม่เห็นความต้อยต่ำตน

ความพึงใจของเขาคือการทำงาน

ให้กับผู้คน พูดคุยกับผู้คน

นั่นเป็นการมอบตนเองให้ผู้อื่น

นี่ไม่ใช่ความโสมมของคนหรือไร

Bridge

เพราะเขานั้นไม่รู้จักตัวเอง

ความอยากอวดเสน่ห์ซึ่งสำแดง

ความอัปลักษณ์ของตน

คือข้อบกพร่องใหญ่สุด

ที่พระเจ้าทรงรังเกียจที่สุด

ไม่มีความสัมพันธ์อันเหมาะสมระหว่างผู้คน

ฉะนั้นจะมีความสัมพันธ์อันเหมาะสม

กับพระเจ้าได้เช่นไร

Verse 4

พระเจ้าได้ตรัสกับมนุษย์ไว้มากมาย

เพื่อจะได้ทรงดำรงอยู่ในหัวใจคน

คนจะได้ปลดเปลื้องตนจากรูปเคารพทั้งปวง

ที่พักอาศัยอยู่ในหัวใจของผู้คน

พระเจ้าจะได้สามารถกวัดแกว่งฤทธานุภาพ

เหนือมวลมนุษยชาติทั้งปวง

และทรงสัมฤทธิ์ในพระประสงค์ได้

ในการดำรงอยู่บนโลกของพระเจ้า

ดัดแปลงจาก พระวจนะฯ เล่ม 1 การทรงปรากฏและพระราชกิจของพระเจ้า, การตีความความล้ำลึกต่างๆ แห่ง “พระวจนะของพระเจ้าถึงทั้งจักรวาล” บทที่ 14