1 เราได้ชิมรสหวาน เปรี้ยว ขมและฉุนของประสบการณ์มนุษย์ และเรามาในสายลมและไปกับสายฝน เราพูดว่าเราเคยได้มีประสบการณ์กับการข่มเหงรังแกครอบครัว ได้มีประสบการณ์กับยามสุขและยามทุกข์ของชีวิต และได้ผ่านประสบการณ์กับความเจ็บปวดของการพรากจากร่างกาย  อย่างไรก็ตาม เมื่อเราได้มายังแผ่นดินโลก แทนที่จะต้อนรับเราเพราะความยากลำบากที่เราได้ทนทุกข์เพื่อพวกเขา ผู้คนกลับบอกปัดเจตนาดีของเรา “อย่างสุภาพ”  เราจะสามารถไม่เจ็บปวดจากการนี้ได้อย่างไร?  เราจะสามารถไม่ได้รับความเสียใจได้อย่างไร?  มันจะสามารถเป็นไปได้ไหมว่าเราได้กลายเป็นเนื้อหนังเพียงเพื่อให้มันทั้งหมดสิ้นสุดลงเยี่ยงนี้เท่านั้น?

2 เหตุใดมนุษย์จึงไม่รักเรา?  เหตุใดความรักของเราจึงได้รับการตอบแทนด้วยความเกลียดชังของมนุษย์?  มันจะสามารถเป็นไปได้ไหมว่าเราควรจะต้องทนทุกข์ในหนทางนี้?  ผู้คนได้หลั่งน้ำตาแห่งความเห็นอกเห็นใจเพราะความยากลำบากของเราบนแผ่นดินโลก และผู้คนได้ด่าว่าความอยุติธรรมแห่งโชคร้ายของเรา  ถึงกระนั้นผู้ใดได้เคยรู้จักหัวใจของเราอย่างแท้จริง?  ผู้ใดจะมีวันสามารถล่วงรู้ความรู้สึกของเราได้?  ครั้งหนึ่งมนุษย์ได้มีความชื่นชอบที่ลุ่มลึกต่อเรา และครั้งหนึ่งเขาได้ถวิลหาเราบ่อยครั้งในความฝันของเขา—แต่ผู้คนบนแผ่นดินโลกจะสามารถเข้าใจเจตจำนงของเราในฟ้าสวรรค์ได้อย่างไร?

ดัดแปลงจาก พระวจนะฯ เล่ม 1 การทรงปรากฏและพระราชกิจของพระเจ้า, พระวจนะของพระเจ้าถึงทั้งจักรวาล บทที่ 31