1 เราไม่ให้โอกาสผู้คนปลดปล่อยอารมณ์ของพวกเขา เพราะเราปราศจากอารมณ์และได้รู้สึกรังเกียจอารมณ์ของผู้คนในระดับสุดขั้ว  เป็นเพราะอารมณ์ระหว่างผู้คน เราจึงได้ถูกโยนไปไว้ข้างหนึ่ง และด้วยเหตุนั้น เราจึงได้กลายเป็น “คนอื่น” ในสายตาของพวกเขา เป็นเพราะอารมณ์ระหว่างผู้คน เราจึงได้ถูกลืม เป็นเพราะอารมณ์ของมนุษย์ เขาจึงฉวยโอกาสที่จะเรียนรู้ “มโนธรรม” ของเขา เป็นเพราะอารมณ์ของมนุษย์ เขาจึงเหนื่อยล้ากับการตีสอนของเราเสมอ เป็นเพราะอารมณ์ของมนุษย์ เขาจึงเรียกเราว่าใจร้ายและไม่ยุติธรรม และพูดว่าเราไม่ใส่ใจความรู้สึกของมนุษย์ในการที่เราจัดการสิ่งต่างๆ  เราก็มีญาติบนแผ่นดินโลกด้วยหรือ?

2 ใครได้เคยทำงานหามรุ่งหามค่ำเหมือนกับเรา โดยไม่คิดถึงอาหารหรือการหลับนอน เพื่อประโยชน์แห่งแผนการบริหารจัดการทั้งหมดทั้งมวลของเรา?  มนุษย์จะสามารถเทียบกับพระเจ้าได้อย่างไร?  มนุษย์จะเข้ากันได้กับพระเจ้าได้อย่างไร?  พระเจ้าผู้ทรงสร้างจะสามารถเป็นประเภทเดียวกันกับมนุษย์ผู้ถูกสร้างได้อย่างไร?  เราจะสามารถใช้ชีวิตและกระทำการพร้อมกับมนุษย์บนแผ่นดินโลกเสมอได้อย่างไร?  ผู้ใดเล่าจะมีความสามารถรู้สึกกังวลสนใจในหัวใจของเรา?  คำอธิษฐานของมนุษย์หรือ?  ครั้งหนึ่งเราเคยตกลงที่จะร่วมกับมนุษย์และเดินไปด้วยกันกับเขา—และใช่ จวบจนวันนี้มนุษย์ได้มีชีวิตอยู่ภายใต้ความเอาใจใส่และการคุ้มครองปกป้องของเรา แต่จะมีสักวันไหมที่มนุษย์สามารถแยกตัวเขาเองจากความเอาใจใส่ของเรา?  แม้ว่ามนุษย์ไม่เคยได้สร้างภาระให้กับตัวเขาเองด้วยการกังวลสนใจในหัวใจของเรา แต่ผู้ใดเล่าจะสามารถมีชีวิตในแผ่นดินที่ไร้ความสว่างได้?  เป็นเพียงเพราะพรของเราเท่านั้นมนุษย์จึงได้มีชีวิตมาจนกระทั่งวันนี้

ดัดแปลงจาก พระวจนะฯ เล่ม 1 การทรงปรากฏและพระราชกิจของพระเจ้า, พระวจนะของพระเจ้าถึงทั้งจักรวาล บทที่ 28