1 เจ้าต้องแก้ไขความลำบากยากเย็นทั้งปวงในตัวเจ้าเองเสียก่อนโดยการพึ่งพาพระเจ้า  จงทำให้อุปนิสัยอันเสื่อมของเจ้าสิ้นไป และจงกลายเป็นสามารถที่จะเข้าใจสภาพเงื่อนไขของตัวเจ้าเองได้อย่างแท้จริง และจงรู้วิธีที่เจ้าควรกระทำการ จงสามัคคีธรรมเกี่ยวกับสิ่งใดก็ตามที่เจ้าไม่เข้าใจต่อไป  การที่บุคคลผู้หนึ่งไม่รู้จักตัวพวกเขาเองเป็นสิ่งที่ไม่สามารถยอมรับได้  จงรักษาอาการป่วยของเจ้าเองเสียก่อน และจงใช้ชีวิตของเจ้าและทำความประพฤติของเจ้าให้อยู่บนพื้นฐานของวจนะของเรา โดยการกินและการดื่มวจนะของเราบ่อยขึ้น และใคร่ครวญวจนะเหล่านั้น  ไม่ว่าเจ้าอยู่ที่บ้านหรือที่อื่นใด เจ้าควรยอมให้พระเจ้าทรงใช้พลังอำนาจภายในตัวเจ้า  จงทิ้งเนื้อหนังและความเป็นธรรมชาติเสีย  จงให้พระวจนะของพระเจ้ามีอำนาจครอบครองภายในตัวเจ้าเสมอ  ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องกังวลว่าชีวิตของเจ้าไม่ได้กำลังเปลี่ยนแปลง  เมื่อเวลาผ่านไป เจ้าจะเริ่มรู้สึกว่าอุปนิสัยของเจ้าได้เปลี่ยนไปอย่างมาก

2 สิ่งที่สำคัญยิ่งในตอนนี้อยู่ที่การมุ่งเน้นที่ชีวิต ที่การกินและดื่มวจนะของเรามากขึ้น ที่การมีประสบการณ์กับวจนะของเรา การรู้จักวจนะของเรา การทำวจนะของเราให้กลายเป็นชีวิตของเจ้าอย่างแท้จริง—เหล่านี้คือสิ่งสำคัญหลัก  หากใครบางคนไม่สามารถใช้ชีวิตตามพระวจนะของพระเจ้าได้ ชีวิตของพวกเขาจะสามารถเป็นผู้ใหญ่ได้หรือไม่?  เจ้าต้องใช้ชีวิตตามวจนะของเราตลอดเวลา และมีวจนะของเราเป็นหลักจรรยาบรรณสำหรับชีวิต เพื่อที่เจ้าจะรู้สึกว่าการกระทำตามหลักเกณฑ์นั้นคือสิ่งที่พระเจ้าทรงชื่นบานยินดี  และการกระทำเป็นอื่นคือสิ่งที่พระเจ้าทรงเกลียดชัง  และเจ้าก็จะมาเดินอยู่บนร่องครรลองที่ถูกต้องอย่างช้าๆ

ดัดแปลงจาก พระวจนะฯ เล่ม 1 การทรงปรากฏและพระราชกิจของพระเจ้า, ถ้อยดำรัสของพระคริสต์ในปฐมกาล บทที่ 22