ตอบ:

ผู้คนส่วนใหญ่ใช้จำนวนผู้คนที่ยอมรับบางสิ่งว่ามีกี่คนเป็นพื้นฐานในการพิจารณาว่า บางสิ่งที่ว่านั้นคือหนทางที่แท้จริงหรือหนทางเทียมเท็จ โดยเชื่อว่าหากผู้คนมากมายทำเช่นนั้น เช่นนั้นแล้ว นั่นก็ย่อมเป็นหนทางที่แท้จริง และหากว่ามีผู้คนเพียงไม่กี่คนเท่านั้นยอมรับสิ่งนั้น เช่นนั้นแล้ว นั่นก็ย่อมเป็นหนทางเทียมเท็จ  ทรรศนะเช่นนั้นอยู่ในแนวเดียวกันกับความจริงหรือไม่?  ทรรศนะเช่นนี้มีหลักพื้นฐานในพระวจนะของพระเจ้าหรือไม่?  จงระลึกย้อนไปในยามที่พระเจ้าได้ทรงทำลายโลกด้วยอุทกภัย นั่นก็คือ มีเพียงโนอาห์เท่านั้นที่ได้วางใจในพระวจนะแห่งพระเจ้าและได้สร้างเรือใหญ่ขึ้นในขณะที่ประกาศหนทาง ดังเช่นที่พระเจ้าทรงให้คำแนะนำ  กระนั้นก็ตามหลังจากผ่านไป 120 ปี ไม่มีบุคคลสักคนเชื่อหรือยอมรับสิ่งที่เขาประกาศ และผู้ที่ในท้ายที่สุดแล้วได้ขึ้นเรือใหญ่ก็คือสมาชิกแปดคนในครอบครัวของโนอาห์ ในขณะที่คนอื่นทุกคนจมน้ำตายในอุทกภัย  ดังนั้นเจ้าสามารภพูดได้หรือไม่ว่าโนอาห์ไม่ได้ประกาศหนทางที่แท้จริง?  ตอนนี้จงระลึกย้อนไปในยามที่องค์พระเยซูเจ้าได้ทรงปรากฏและได้ทรงปฏิบัติพระราชกิจของพระองค์ในระหว่างยุคพระคุณ นั่นก็คือ นอกเหนือไปจากผู้คนจำนวนเล็กน้อยเหลือเกินที่ได้ยอมรับองค์พระเยซูเจ้าแล้ว ทั้งศาสนายิวได้กล่าวโทษและต่อต้านองค์พระเยซูเจ้า ก่อนที่ในท้ายที่สุดจะร่วมมือกับทางการโรมันในการตอกตรึงพระองค์กับกางเขน  เพราะการนี้ เจ้าจะสามารถพูดได้หรือไม่ว่าถ้อยดำรัสและพระราชกิจขององค์พระเยซูเจ้าไม่ใช่หนทางที่แท้จริง?  เจ้าไม่รู้สึกว่าการประเมินวัดสิ่งทั้งหลายไปตามนี้ไร้สาระน่าขันอย่างที่สุดหรอกหรือ?  พระราชกิจของพระเจ้าในชนหลายรุ่นในอดีตคือข้อพิสูจน์ว่า มวลมนุษย์อันเสื่อมทรามได้ถูกทำให้เสื่อมทรามแล้วอย่างถลำลึกยิ่งนักจนกระทั่งเขาสักการบูชาความชั่วและรังเกียจความจริง ทั้งนี้ เมื่อหนทางที่แท้จริงมาอยู่ท่ามกลางมนุษย์ มีเพียงผู้คนจำนวนเล็กน้อยเหลือเกินเท่านั้นที่มีความสามารถที่จะเชื่อฟังและยอมรับหนทางที่แท้จริงได้ โดยที่ส่วนใหญ่ไม่ยอมรับและละทิ้งหนทางที่แท้จริง  ดังที่องค์พระเยซูเจ้าได้ตรัสไว้ “คนในยุคนี้เป็นคนชั่วร้าย” (ลูกา 11:29)  1 ยอห์น 5:19 กล่าวว่า “แต่โลกทั้งหมดอยู่ในมือของมารร้าย”  ด้วยเหตุนี้ หนทางที่แท้จริงจึงไม่จำเป็นต้องได้รับการรับรองโดยผู้คนมากมาย และสิ่งที่ผู้คนส่วนใหญ่ระลึกได้ก็ไม่จำเป็นต้องถูกต้อง ไม่จำเป็นต้องเป็นความจริง  ในข้อเท็จจริงแล้ว ทั้งหมดที่คนส่วนใหญ่กำหนดพิจารณานั้นเป็นของมโนคติอันหลงผิดและการจินตนาการของมนุษย์ และไม่อยู่แนวเดียวกันกับความจริงและข้อเท็จจริงทั้งหลาย  เป็นเรื่องไร้เหตุผลและไร้สาระน่าขันยิ่งนักที่จะประเมินวัดว่า หนทางหนึ่งนั้นเป็นหนทางที่แท้จริงหรือไม่ โดยมีพื้นฐานอยู่ที่ว่ามีผู้คนกี่คนยอมรับหนทางนั้น  ในหลายที่ในพระคัมภีร์มีการกล่าวว่าพระเจ้าทรงปรารถนาคุณภาพในตัวผู้คน ไม่ใช่ปริมาณ  ตัวอย่างเช่น ในมัทธิว 22:14 กล่าวว่า “เพราะว่าคนที่ได้รับเชิญก็มีมาก แต่คนที่ได้รับการทรงเลือกก็มีน้อย”  มัทธิว 7:13-14 กล่าวว่า “จงเข้าไปทางประตูแคบ เพราะว่าประตูใหญ่ และทางกว้างนั้นนำไปถึงความพินาศ และคนทั้งหลายที่เข้าไปทางนั้นมีมาก เพราะประตูที่แคบและทางที่ลำบากนั้นนำไปสู่ชีวิต และพวกที่หาพบก็มีน้อย”  เศคาริยาห์ 13:8 กล่าวว่า “พระยาห์เวห์ตรัสว่า ‘ทั่วทั้งแผ่นดิน จะต้องกำจัดสองในสามให้พินาศไปเสีย และเหลือไว้หนึ่งในสาม’”  ข้อพระคัมภีร์เหล่านี้แสดงให้พวกเราเห็นว่า มีเพียงผู้คนจำนวนเล็กน้อยอย่างสุดขั้วเท่านั้นที่สามารถค้นหาหนหนทางที่แท้จริงได้ และว่ามีเพียงจำนวนเล็กน้อยเท่านั้นที่จะยังคงอยู่  นั่นไม่ใช่ดังที่พวกเราเชื่อ ว่าหากนั่นคือหนทางที่แท้จริง เช่นนั้นแล้วนั่นก็ย่อมจะได้รับการยอมรับโดยผู้คนมากมาย ทั้งนี้ วิถีทางเช่นนั้นในการพิจารณาไม่ลงรอยกับความจริงและข้อเท็จจริงทั้งหลายเกี่ยวกับพระราชกิจของพระเจ้า และไม่ใช่อะไรมากไปกว่าการจินตนาการของมนุษย์  พระเจ้าพระองค์เองทรงเป็นความจริง หนทาง และชีวิต และแก่นแท้ของพระองค์ย่อมจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง  ต่อให้ไม่มีสักบุคคลเดียวจะเชื่อในพระเจ้า ยอมรับพระองค์ หรือติดตามพระองค์ พระราชกิจและพระวจนะของพระองค์ก็ยังคงจะเป็นหนทางที่แท้จริง และนี่คือบางสิ่งที่ไม่มีใครสามารถไม่ยอมรับได้  ดังเช่นที่พระเจ้าผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์ตรัสว่า “วจนะของเราคือความจริงที่ไม่เปลี่ยนแปลงตลอดกาล  เราคือการจัดหาของชีวิตสำหรับมนุษย์และเป็นผู้นำทางเพียงคนเดียวเท่านั้นสำหรับมวลมนุษย์ ค่าและความหมายของวจนะของเราไม่ได้กำหนดพิจารณาจากการที่ว่า วจนะเหล่านั้นเป็นที่ระลึกรู้หรือยอมรับโดยมวลมนุษย์หรือไม่ แต่พิจารณาจากสาระสำคัญของวจนะเหล่านั้นเอง  ต่อให้ไม่มีบุคคลสักคนเดียวบนแผ่นดินโลกนี้ที่สามารถรับวจนะของเราได้ คุณค่าของวจนะของเราและความช่วยเหลือของวจนะเหล่านั้นต่อมวลมนุษย์ก็ไม่อาจประเมินค่าได้ไม่ว่ากับมนุษย์คนใด ดังนั้น เมื่อเผชิญกับผู้คนจำนวนมากที่ปฏิเสธ เหยียดหยาม หรือเป็นกบฏต่อวจนะของเราอย่างถึงที่สุด จุดยืนของเราเป็นเพียงเช่นนี้เท่านั้นคือ ปล่อยให้เวลาและข้อเท็จจริงทั้งหลายเป็นพยานของเราและแสดงให้เห็นว่าวจนะของเราเป็นความจริง เป็นหนทาง และเป็นชีวิต  ปล่อยให้เวลาและข้อเท็จจริงทั้งหลายแสดงให้เห็นว่าทั้งหมดที่เราได้พูดนั้นถูก แสดงให้เห็นว่ามันคือสิ่งซึ่งมนุษย์ควรได้รับการจัดให้มี และยิ่งไปกว่านั้นคือ สิ่งซึ่งมนุษย์ควรยอมรับ” (พระวจนะฯ เล่ม 1 การทรงปรากฏและพระราชกิจของพระเจ้า, พวกเจ้าควรจะพิจารณาความประพฤติทั้งหลายของพวกเจ้า)

เนื่องจากจำนวนของผู้คนที่ยอมรับหนทางหนึ่งนั้นไม่สามารถทำหน้าที่เป็นเกณฑ์มาตรฐานสำหรับการประเมินวัดว่าหนทางนั้นเป็นหนทางที่แท้จริงหรือหนทางเทียมเท็จได้ พวกเราจะต้องประเมินวัดหนทางนั้นอย่างไรกันแน่?  กุญแจสำคัญก็คือการดูที่ว่าหนทางนั้นบรรจุการแสดงความจริงและเป็นพระสุรเสียงของพระเจ้าหรือไม่  หากหนทางนั้นคือถ้อยดำรัสของพระเจ้า หากหนทางนั้นคือการแสดงความจริง เช่นนั้นแล้ว ไม่สำคัญว่าผู้คนกี่คนยอมรับหนทางนั้น—ต่อให้บุคคลเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ยอมรับ—หนทางนั้นย่อมเป็นความจริง และหนทางที่แท้จริง  จงระลึกย้อนไปในยามที่องค์พระเยซูเจ้าได้เสด็จมาเพื่อทรงพระราชกิจในระหว่างยุคพระคุณ  เปโตร ยอห์น มัทธิว นาธานาเอล และผู้อื่น ล้วนแต่ได้ติดตามองค์พระเยซูเจ้าเพราะพวกเขาได้ระลึกรู้พระสุรเสียงของพระเจ้าในสิ่งที่พระองค์ได้ทรงประกาศ ทั้งนี้ พวกเขาไม่ได้ทำเช่นนั้นโดยมีพื้นฐานอยู่ที่ว่ามีผู้คนกี่คนที่ได้ยอมรับและได้ติดตามองค์พระเยซูเจ้าในเวลานั้น  ในทำนองเดียวกัน การแยกความแตกต่างในวันนี้ระหว่างหนทางที่แท้จริงกับหนทางเทียมเท็จต้องทำไปตามพระราชกิจและพระวจนะของพระเจ้า  พระเจ้าผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์ตรัสว่า “หลักการพื้นฐานที่สุดในการแสวงหาหนทางที่แท้จริงคืออะไร?  เจ้าต้องมองไปที่ว่ามีพระราชกิจของพระวิญญาณบริสุทธิ์ในหนทางนี้หรือไม่ ว่าวจนะเหล่านี้เป็นการแสดงออกถึงความจริงหรือไม่ ผู้ใดได้รับการเป็นพยานให้ และมันสามารถนำสิ่งใดมาให้เจ้าได้  การแยกแยะระหว่างหนทางที่แท้จริงและหนทางที่เป็นเท็จนั้นจำเป็นต้องใช้ความรู้พื้นฐานหลายแง่มุม ซึ่งสิ่งที่เป็นรากฐานที่สุดของมันก็คือการบอกได้ว่าพระราชกิจของพระวิญญาณบริสุทธิ์มีอยู่ในนั้นหรือไม่  เพราะเนื้อแท้ของการเชื่อของผู้คนในพระเจ้าคือการเชื่อในพระวิญญาณของพระเจ้า และแม้กระทั่งการเชื่อของพวกเขาในพระเจ้าผู้ทรงจุติมาเป็นมนุษย์ก็เป็นเพราะว่าเนื้อหนังนี้เป็นร่างจำแลงของพระวิญญาณของพระเจ้า ซึ่งหมายความว่าการเชื่อดังกล่าวยังคงเป็นการเชื่อในพระวิญญาณ  มีความแตกต่างหลายประการระหว่างพระวิญญาณและเนื้อหนัง แต่เพราะว่าเนื้อหนังนี้มาจากพระวิญญาณ และเป็นพระวจนะทรงบังเกิดเป็นมนุษย์ ด้วยเหตุนี้เอง สิ่งที่มนุษย์เชื่อจึงยังคงเป็นเนื้อแท้ภายในของพระเจ้า  ดังนั้นในการแยกแยะว่ามันเป็นหนทางที่แท้จริงหรือไม่ เหนือสิ่งอื่นใดเจ้าต้องมองไปที่ว่ามันมีพระราชกิจของพระวิญญาณบริสุทธิ์หรือไม่ ซึ่งหลังจากนั้นเจ้าต้องมองไปที่ว่ามีความจริงอยู่ในหนทางนั้นหรือไม่  ความจริงนั้นเป็นอุปนิสัยชีวิตของความเป็นมนุษย์ปกติ นั่นคือ สิ่งที่ถูกเรียกร้องจากมนุษย์เมื่อพระเจ้าได้ทรงสร้างเขาในปฐมกาล กล่าวคือสภาวะความเป็นมนุษย์ปกติในความครบถ้วนบริบูรณ์ของมัน (ซึ่งรวมถึงสำนึกรับรู้แบบมนุษย์ ความเข้าใจเชิงลึก สติปัญญา และความรู้พื้นฐานของการเป็นมนุษย์)  นั่นคือ เจ้าจำเป็นต้องมองไปที่ว่าหนทางนี้สามารถนำผู้คนไปสู่ชีวิตแห่งสภาวะความเป็นมนุษย์ปกติได้หรือไม่ ว่าความจริงที่ถูกกล่าวถึงนั้นเป็นที่พึงประสงค์ตามความเป็นจริงแห่งสภาวะความเป็นมนุษย์ปกติหรือไม่ ว่าความจริงนี้สัมพันธ์กับชีวิตจริงและเป็นจริงหรือไม่ และว่ามันเหมาะสมแก่เวลามากที่สุดหรือไม่  หากมีความจริงอยู่ เช่นนั้นแล้ว มันก็สามารถนำผู้คนไปสู่ประสบการณ์ต่างๆ ที่ปกติและเป็นจริง  ยิ่งไปกว่านั้น ผู้คนก็จะกลายเป็นปกติมากขึ้นทุกที สำนึกรับรู้แบบมนุษย์ของพวกเขาก็จะกลายเป็นครบบริบูรณ์มากขึ้นทุกที ชีวิตของพวกเขาในเนื้อหนังและชีวิตฝ่ายวิญญาณก็กลายเป็นมีระเบียบมากขึ้นทุกที และอารมณ์ต่างๆ ของพวกเขาจะกลายเป็นปกติมากขึ้นทุกที  นี่คือหลักการข้อที่สอง  มีหลักการอีกข้อหนึ่ง ซึ่งก็คือว่าผู้คนมีความรู้ที่เพิ่มขึ้นในเรื่องพระเจ้าหรือไม่  และว่าการได้รับประสบการณ์กับงานและความจริงดังกล่าวสามารถบันดาลใจให้เกิดความรักต่อพระเจ้าในตัวพวกเขาและนำพวกเขาให้เข้าใกล้พระเจ้าได้มากขึ้นทุกทีหรือไม่  ในการนี้ ก็สามารถวัดได้ว่าหนทางนี้เป็นหนทางที่แท้จริงหรือไม่  ที่เป็นรากฐานมากที่สุดก็คือว่าหนทางนี้สมจริงมากกว่าที่จะเหนือธรรมชาติหรือไม่ และว่ามันสามารถจัดเตรียมเพื่อชีวิตของมนุษย์ได้หรือไม่  หากมันสอดคล้องกับหลักการเหล่านี้ ก็จะได้ข้อสรุปว่าหนทางนี้คือหนทางที่แท้จริง” (พระวจนะฯ เล่ม 1 การทรงปรากฏและพระราชกิจของพระเจ้า, บรรดาผู้ที่รู้จักพระเจ้าและพระราชกิจของพระองค์เท่านั้นที่สามารถทำให้พระเจ้าพึงพอพระทัยได้)

“กล่าวคือ พระองค์ผู้ซึ่งเป็นพระเจ้าผู้ทรงจุติเป็นมนุษย์จะทรงครองแก่นแท้ของพระเจ้า และพระองค์ผู้ซึ่งเป็นพระเจ้าผู้ทรงจุติเป็นมนุษย์จะทรงครองการแสดงออกของพระเจ้า  ในเมื่อพระเจ้าทรงบังเกิดเป็นมนุษย์ พระองค์จะทรงก่อเกิดพระราชกิจที่พระองค์ตั้งพระทัยที่จะทำ และในเมื่อพระเจ้าทรงบังเกิดเป็นมนุษย์ พระองค์จะทรงแสดงออกถึงสิ่งที่พระองค์ทรงเป็น และจะสามารถนำความจริงมาสู่มนุษย์ ประทานชีวิตให้เขาและชี้หนทางให้เขา  เนื้อหนังที่ไม่มีแก่นแท้ของพระเจ้านั้นไม่ถือว่าเป็นพระเจ้าผู้ทรงจุติเป็นมนุษย์อย่างแน่นอน ในเรื่องนี้ไม่มีข้อสงสัยแต่อย่างใด  หากมนุษย์ตั้งใจจะสืบค้นลงไปว่านั่นคือเนื้อหนังจากการทรงจุติเป็นมนุษย์ของพระเจ้าหรือไม่ เช่นนั้นแล้วเขาต้องยืนยันเรื่องนี้จากพระอุปนิสัยที่พระองค์ทรงแสดงออกและพระวจนะที่พระองค์ตรัส  ซึ่งกล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ การที่จะยืนยันว่าเป็นเนื้อหนังจากการทรงจุติเป็นมนุษย์ของพระเจ้าหรือไม่ และเป็นหนทางที่แท้จริงหรือไม่นั้น คนเราต้องแยกแยะบนพื้นฐานของแก่นแท้ของพระองค์  และดังนั้น ในการกำหนดว่านั่นเป็นเนื้อหนังของพระเจ้าผู้ทรงจุติเป็นมนุษย์หรือไม่ กุญแจอยู่ในแก่นแท้ของพระองค์ (พระราชกิจของพระองค์ ถ้อยดำรัสของพระองค์ พระอุปนิสัยของพระองค์และแง่มุมอื่นๆ มากมาย) มากกว่ารูปปรากฏภายนอก  หากมนุษย์พินิจพิเคราะห์เพียงแค่รูปปรากฏภายนอกของพระองค์ และส่งผลให้มองข้ามแก่นแท้ของพระองค์ นี่ก็แสดงว่ามนุษย์มืดบอดและไม่รู้เท่าทัน” (พระวจนะฯ เล่ม 1 การทรงปรากฏและพระราชกิจของพระเจ้า, คำนำ)

พระวจนะของพระเจ้าผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์ระบุอย่างชัดเจนถึงหลักธรรมเกี่ยวกับการแสวงหาหนทางที่แท้จริง  เมื่อกำหนดพิจารณาว่าบางสิ่งเป็นพระราชกิจแห่งพระเจ้าหรือไม่ และว่าสิ่งนั้นเป็นหนทางที่แท้จริงหรือไม่ กุญแจสำคัญคือการดูว่าสิ่งนั้นบรรจุพระราชกิจของพระวิญญาณบริสุทธิ์และการแสดงความจริงหรือไม่ ว่าสิ่งนั้นสามารถจัดเตรียมสำหรับชีวิตของผู้คนหรือไม่ และว่าหลังจากที่ยอมรับหนทางนี้แล้ว สภาวะความเป็นมนุษย์และสำนึกของผู้คนกลายเป็นปกติมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ หรือไม่ และว่าความรู้นี้เกี่ยวกับพระเจ้าเติบโตหรือไม่  เหล่านี้คือมาตรฐานสำหรับการชั่งน้ำหนักดูว่าหนทางหนึ่งเป็นหนทางที่แท้จริงหรือหนทางเทียมเท็จ  ในการกำหนดพิจารณาว่าพระราชกิจของพระเจ้าผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์ เป็นหนทางที่แท้จริงหรือไม่นั้น พวกเราต้องดูที่ว่า พระราชกิจและพระวจนะของพระเจ้าผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์เป็นพระราชกิจของพระวิญญาณบริสุทธิ์หรือไม่ และพวกเราต้องรับฟังว่าพระวจนะของพระเจ้าผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์เป็นการแสดงความจริงหรือไม่ และว่าพระวจนะเหล่านั้นเป็นพระสุรเสียงของพระเจ้าหรือไม่ ดังนั้นแล้ว พวกเราสามารถกำหนดพิจารณาได้ด้วยเช่นกันหรือไม่ว่า พระราชกิจของพระเจ้าผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์เป็นหนทางที่แท้จริงโดยการค้นดูว่า บรรดาผู้ที่ติดตามพระเจ้าผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์เป็นคำพยานต่อการเอาชนะซาตานหรือไม่ ว่ามีการเปลี่ยนแปลงในอุปนิสัยในการดำเนินชีวิตของพวกเขาหรือไม่ ว่าพวกเขารู้จักพระอุปนิสัยอันชอบธรรมของพระเจ้าหรือไม่ และว่าพวกเขายำเกรงและเชื่อฟังพระเจ้าหรือไม่  หากผู้คนกำหนดพิจารณาว่าหนทางหนึ่งเป็นหนทางที่แท้จริงหรือไม่โดยอยู่บนพื้นฐานที่ว่ามีผู้คนกี่คนที่ยอมรับหนทางนั้น หากพวกเขาติดตามผองชนอย่างหูหนวกตาบอด ไม่ให้ความสนใจต่อการรับฟังพระสุรเสียงของพระเจ้า และไม่ยอมที่จะสืบค้นและยอมรับพระราชกิจของพระเจ้าผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์ในยุคสุดท้าย เช่นนั้นแล้ว พวกเขาย่อมโง่เขลาและไม่รู้เท่าทันอย่างสุดขั้ว  สุดท้ายแล้ว ผู้คนดังกล่าวจะพลาดโอกาสที่จะถูกรับขึ้นไปเมื่อองค์พระผู้เป็นเจ้าเสด็จมา และทำได้เพียงถูกผลักลงสู่มหาวิบัติและถูกกำจัดทิ้งเท่านั้น ด้วยการนี้จึงเป็นการลุล่วงพระวจนะเหล่านี้ในพระคัมภีร์ ความว่า “ประชากรของเราถูกทำลายเพราะขาดความรู้” (โฮเชยา 4:6)  และ “แต่คนโง่ตายเพราะขาดสามัญสำนึก” (สุภาษิต 10:21)