1 เมื่อมือของเราอุ้มชูโลก ผู้คนเต้นรำด้วยความชื่นบานยินดี พวกเขาไม่โศกเศร้าอีกต่อไป และพวกเขาทั้งหมดล้วนพึ่งพาเรา  เมื่อเราปิดบังโฉมหน้าของเราด้วยมือของเรา และกดดันผู้คนภายใต้ผืนดิน พวกเขารู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องในทันที และแทบจะไม่สามารถอยู่รอดได้  พวกเขาทั้งหมดร้องเรียกเรา หวาดกลัวว่าเราจะทำลายพวกเขา เพราะพวกเขาทั้งหมดล้วนปรารถนาที่จะได้เห็นวันที่เราได้รับเกียรติ  มนุษย์ใช้วันของเราเป็นต้นทุนของการดำรงอยู่ของเขา และเป็นเพียงเพราะผู้คนถวิลหาวันที่สง่าราศีของเราจะมาถึงเท่านั้นที่ทำให้มวลมนุษย์ได้อยู่รอดมาจนถึงวันนี้  พรที่ได้ประกาศกฤษฎีกาไปโดยปากของเราก็คือว่าบรรดาผู้ที่เกิดในช่วงระหว่างยุคสุดท้ายนั้นโชคดีพอที่จะได้เห็นสง่าราศีของเราทั้งหมด

2 ตลอดทั่วทั้งยุคต่างๆ หลายคนได้จากโลกนี้ไปด้วยความผิดหวัง และด้วยความลังเล และหลายคนได้มาสู่โลกด้วยความหวังและความเชื่อ  เราได้จัดการเตรียมการให้กับหลายคนที่จะมา และได้ส่งหลายคนออกไป  ผู้คนนับไม่ถ้วนได้ผ่านมือเราไป  วิญญาณมากมายได้ถูกโยนเข้าไปในแดนคนตาย หลายคนได้ดำรงชีวิตในเนื้อหนัง และหลายคนได้ตายไปและเกิดใหม่บนแผ่นดินโลก  กระนั้นก็ตามไม่เคยมีใครเลยในบรรดาพวกเขาที่ได้มีโอกาสชื่นชมพรทั้งหลายแห่งราชอาณาจักรในวันนี้  เราได้ให้มนุษย์มากมายเหลือเกิน กระนั้นเขากลับได้รับน้อยนิด เพราะการจู่โจมของกำลังบังคับของซาตานได้ทิ้งให้เขาไร้ความสามารถที่จะชื่นชมความมั่งคั่งทั้งหมดของเราได้  เขาได้เพียงแค่มีโชคดีที่จะพิจารณาความมั่งคั่งเหล่านั้น แต่ไม่เคยได้มีความสามารถที่จะชื่นชมพวกมันได้อย่างเต็มเปี่ยม

ดัดแปลงจาก พระวจนะฯ เล่ม 1 การทรงปรากฏและพระราชกิจของพระเจ้า, พระวจนะของพระเจ้าถึงทั้งจักรวาล บทที่ 20