Verse 1

พระอุปนิสัยของพระเจ้าคือเนื้อแท้ประจำพระองค์

ซึ่งไม่เปลี่ยนแปลงตามเวลาที่ผันผ่าน

และไม่มีการเปลี่ยนแปลงตามภูมิศาสตร์

พระอุปนิสัยคือแก่นแท้ภายในพระองค์

ไม่สำคัญว่าพระองค์ทรงราชกิจกับใคร

แก่นแท้พระองค์ยังคงไม่มีวันเปลี่ยน

พระอุปนิสัยชอบธรรมก็เช่นกัน

Verse 2

ยามคนทำให้กริ้ว สิ่งที่ทรงมักแสดงออก

นั้นก็คือพระอุปนิสัยประจำพระองค์

หลักธรรมเบื้องหลังพระโทสะนั้นไม่เปลี่ยน

พระสถานะและพระอัตลักษณ์ก็เช่นกัน

พระองค์มิได้กริ้วเพราะว่า

แก่นแท้พระองค์เปลี่ยนแปลง

และมิใช่เพราะว่าพระอุปนิสัยนั้นเปลี่ยน

แต่เพราะการล่วงเกินเมื่อคนต่อต้านพระองค์

Chorus

เมื่อพระเจ้าทรงแสดงพระพิโรธ

นั่นคือสัญญาณว่ากำลังบังคับชั่วจะไม่มีอีกต่อไป

นั่นคือสัญญาณว่ากำลังบังคับ

ไม่เป็นมิตรจะต้องถูกทำลาย

พระอุปนิสัยอันชอบธรรมของพระเจ้านั้น

เป็นเอกลักษณ์เช่นนี้

พระพิโรธของพระเจ้าเป็นเอกลักษณ์เช่นนี้

Verse 3

การที่คนยั่วยุพระเจ้าอย่างชัดเจน

นั้นท้าทายพระอัตลักษณ์ สถานะพระองค์

พระเจ้าทรงมองเรื่องนี้ว่าคนแข่งกับพระองค์

ในมุมมองพระองค์ คนทดสอบโทสะพระองค์

ณ เวลาเช่นนั้น บาปคนนั้นลุกลาม

ฉะนั้นจึงเป็นธรรมดาที่เวลาเช่นนั้น

พระพิโรธจะเผยตัวออกมาให้เห็นกัน

Chorus

เมื่อพระเจ้าทรงแสดงพระพิโรธ

นั่นคือสัญญาณว่ากำลังบังคับชั่วจะไม่มีอีกต่อไป

นั่นคือสัญญาณว่ากำลังบังคับ

ไม่เป็นมิตรจะต้องถูกทำลาย

พระอุปนิสัยอันชอบธรรมของพระเจ้านั้น

เป็นเอกลักษณ์เช่นนี้

พระพิโรธของพระเจ้าเป็นเอกลักษณ์เช่นนี้

ดัดแปลงจาก พระวจนะฯ เล่ม 2 ว่าด้วยการรู้จักพระเจ้า, พระเจ้าพระองค์เอง พระผู้ทรงเอกลักษณ์ 2