1

พระองค์จะเสด็จกลับสู่ศิโยนในไม่ช้า และหัวใจของข้าพระองค์รู้สึกทุกข์โศกยิ่ง

มีคำพูดมากมายยิ่งนักในหัวใจของข้าพระองค์ที่ข้าพระองค์ต้องการที่จะทูลพระองค์—แต่ข้าพระองค์ก็ไม่ทราบว่าจะเริ่มต้นตรงที่ใด

มีหนี้มากมายยิ่งนักให้ใช้คืน  ข้าพระองค์นั้นไร้ความสามารถที่จะปฏิบัติหน้าที่ของข้าพระองค์ให้ดี และถูกทิ้งให้อยู่กับความเสียใจ

ผู้ใดเล่าที่รู้ว่ากาลเวลาจะโบยบินไปเช่นนี้?  น้ำตาแห่งความสำนึกเสียใจร่วงรินอย่างมิอาจต้านทานได้

ข้าพระองค์ได้ชื่นชมความรักของพระองค์มามากมายเหลือเกิน และหัวใจของข้าพระองค์รู้สึกคับแค้นเพราะข้าพระองค์ไม่มีความสามารถที่จะตอบแทนความรักนั้น

โอ พระเจ้า!  พระองค์กำลังจะเสด็จจากไป—ข้าพระองค์จะสามารถทนยอมให้พระองค์เสด็จไปได้อย่างไร?

2

ผู้ใดจะสามารถลืมเหตุการณ์ทั้งหลายในอดีตได้?  ผู้ใดจะสามารถทำให้ตัวพวกเขาเองเป็นอิสระจากความผูกพันแห่งความรู้สึกเก่าๆ ได้?

พระองค์มักจะทรงชุมนุมร่วมกันกับพวกเราบ่อยครั้งตลอดเวลาหลายปีมานี้  พระวจนะของพระองค์ได้ให้น้ำและได้จัดเตรียมให้แก่พวกเรา

พวกเราได้เปิดเผยความโอหัง ความแข็งกร้าว และความเป็นกบฏ พระองค์ได้ทรงตัดแต่งพวกเรา จัดการกับพวกเรา เฆี่ยนตีและบ่มวินัยพวกเรา

หลายครั้งเหลือเกินที่พระองค์ได้ทรงพิพากษาและตีสอนพวกเราอย่างรุนแรง  ด้วยเหตุนั้นเท่านั้นที่ความเสื่อมทรามของพวกเราได้รับการชำระให้บริสุทธิ์

พระองค์ได้ประทานพระโลหิตจากพระหทัยของพระองค์เพื่อพวกเรามามากมายเหลือเกิน  มีเพียงด้วยเหตุนั้นเท่านั้นที่พวกเราอาจเปลี่ยนแปลงไปดังที่พวกเราเป็นอยู่ในตอนนี้

ข้าพระองค์จะไล่ตามเสาะหาความจริงและทำให้หน้าที่ของข้าพระองค์ลุล่วงด้วยดี  ข้าพระองค์จะอุทิศตัวข้าพระองค์เองแด่พระองค์ เพื่อที่ข้าพระองค์อาจทำให้พระองค์พึงพอพระทัยแค่เพียงสักครั้งหนึ่ง

3

หยาดน้ำตาไหลรินอาบแก้มของข้าพระองค์อย่างเงียบเชียบ  ข้าพระองค์ทราบดีว่าข้าพระองค์ไม่อาจจะโน้มน้าวให้พระองค์ประทับอยู่

ข้าพระองค์ถูกทิ้งไว้กับความเสียใจที่ไม่มีวันได้รับการเยียวยา  หัวใจของข้าพระองค์เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความสำนึกเสียใจ

ถึงแม้ว่ากาลเวลาที่พวกเราใช้ร่วมกันนั้นสั้นนัก พระสุรเสียงของพระองค์และภาพโฉมพระพักตร์ที่แย้มสรวลของพระองค์ก็สลักไว้บนหัวใจของข้าพระองค์

ข้าพระองค์กำลังคิดถึงพระสุรเสียงของพระองค์ ถวิลหาความรักของพระองค์  ความรักที่พระองค์ทรงมีต่อมนุษย์นั้นลึกซึ้งและแข็งแกร่ง

อดีตอันมหัศจรรย์ได้แปรสภาพไปเป็นความทรงจำแล้ว  ข้าพระองค์จะสามารถไม่คิดถึงอดีตนั้นได้อย่างไร?

ข้าพระองค์จะสามารถลืมเลือนคำสอนอันจริงจังจริงใจของพระองค์ได้อย่างไร?  ข้าพระองค์จะกลบฝังความถวิลหาพระองค์ของข้าพระองค์ไว้ให้ลึกอยู่ในหัวใจของข้าพระองค์

ข้าพระองค์ไม่ทราบว่าเมื่อใดพวกเราจะสามารถประสบพบกันอีก  ขอให้ข้าพระองค์อยู่กับพระองค์ตลอดไป