เราดำเนินชีวิตในหมู่มวลมนุษย์ทุกวัน และกระทำการร่วมกับมวลมนุษย์ในท่ามกลางพวกเขา ทว่ากลับไม่มีผู้ใดได้เคยสังเกตเห็นการนี้  หากมิใช่เพราะการนำของวิญญาณของเราแล้ว ผู้ใดจากทั่วทั้งเผ่าพันธุ์มนุษย์จะยังคงดำรงอยู่ในยุคปัจจุบันเล่า?  ในอดีต เราได้พูดไว้ว่า “เราได้สร้างมนุษยชาติ และได้นำมนุษยชาติทั้งปวง และได้บัญชามนุษยชาติทั้งปวง” นี่ไม่ได้เป็นเช่นนั้นจริงๆ หรอกหรือ?  เป็นไปได้หรือว่าประสบการณ์ของพวกเจ้าในสิ่งเหล่านี้ไม่เพียงพอ?  วลีธรรมดาที่ว่า “คนปรนนิบัติ” คงจะใช้ทั้งชีวิตของพวกเจ้าในการขยายความ  เมื่อปราศจากประสบการณ์จริง มนุษย์ผู้หนึ่งจะไม่มีวันมารู้จักเราเลย—พวกเขาจะไม่มีวันมีความสามารถที่จะมารู้จักเราโดยผ่านทางวจนะของเราได้เลย  อย่างไรก็ตาม ในวันนี้เราได้มาอยู่ในท่ามกลางพวกเจ้าเป็นการส่วนตัว—นี่จะไม่เป็นประโยชน์มากขึ้นต่อความเข้าใจของพวกเจ้าหรอกหรือ?  การจุติเป็นมนุษย์ของเรามิใช่เป็นความรอดสำหรับพวกเจ้าด้วยหรอกหรือ?  หากเราไม่ได้ลงมาอยู่ในมวลมนุษย์ในตัวตนของเราเอง ทั่วทั้งเผ่าพันธุ์มนุษย์ก็คงจะได้ถูกแทรกซึมด้วยมโนคติที่หลงผิด ซึ่งก็คือการได้กลายไปเป็นสิ่งครอบครองของซาตานไปนานแล้ว เพราะสิ่งที่เจ้าเชื่อนั้นเป็นแค่รูปลักษณ์ของซาตานและไม่มีอันใดเลยที่เกี่ยวข้องกับพระเจ้าพระองค์เอง  นี่ไม่ใช่ความรอดของเราหรอกหรือ?

ดัดแปลงจาก พระวจนะฯ เล่ม 1 การทรงปรากฏและพระราชกิจของพระเจ้า, พระวจนะของพระเจ้าถึงทั้งจักรวาล บทที่ 13