พ่อแม่ของเหวินหยาแยกทางกันตอนที่เธออายุได้สองขวบ และหลังจากนั้นเธอก็ได้อาศัยอยู่กับพ่อและแม่เลี้ยงของเธอ แม่เลี้ยงของเธอไม่สามารถทนเธอได้ และทะเลาะกับพ่อของเธอเสมอ เขามีทางเลือกน้อยมาก—เขาจึงต้องส่งเหวินหยาไปที่บ้านของแม่ของเธอ แต่แม่ของเธอมัวแต่จดจ่อกับการดูแลธุรกิจของเธออย่างเต็มที่ และไม่มีเวลาที่จะดูแลเหวินหยาเลย ดังนั้นบ่อยครั้ง เธอก็จะถูกส่งไปที่บ้านของญาติๆ และเพื่อนๆ ให้เลี้ยงดู หลังจากมีชีวิตที่ถูกเลี้ยงดูอยู่หลายปี เหวินหยาน้อยรู้สึกเหงาและหมดหนทาง และถวิลหาความอบอุ่นของบ้าน เมื่อตอนที่พ่อและแม่เลี้ยงของเธอหย่าร้างกันเท่านั้นที่เธอถึงได้กลับไปอยู่กับพ่อของเธอ จากนั้นเป็นต้นมาเธอก็ได้มีบ้าน

ไม่ว่ามันจะดีขึ้นหรือว่าเลวลงก็ตาม เมื่อเหวินหยาโตขึ้น เธอเป็นเด็กที่ระวังตัวและเชื่อฟังมาก และเธอก็เรียนหนัก แต่ทว่าเมื่อเธอกำลังศึกษาอย่างหนักเพื่อเตรียมตัวสอบเข้าวิทยาลัย โชคร้ายก็ได้เกิดขึ้นกับเธอ นั่นคือ แม่ของเธอมีเลือดออกในสมอง และกลายเป็นคนพิการและนอนติดเตียง พ่อเลี้ยงของเธอทอดทิ้งแม่ของเธอ และถึงกับเข้าควบคุมทรัพย์สินทั้งหมดของเธอ แล้วพ่อของเธอก็เข้าต้องเข้ารักษาตัวในโรงพยาบาลด้วยโรคมะเร็งตับ… เหวินหยาไม่สามารถรับภาระในบ้านได้ ดังนั้นเท่าที่เธอสามารถทำได้ก็คือขอร้องให้ญาติๆ และเพื่อนๆ ช่วย แต่เธอก็กลับถูกปฏิเสธ…

ตอนที่เหวินหยากำลังทนทุกข์และไม่สามารถหันไปขอความช่วยเหลือใครได้ เพื่อนสองคนของแม่ของเธอได้ทำการประกาศพระกิตติคุณของพระเจ้ากับพวกเธอ พวกเธอได้เข้าใจถึงรากเง่าของความเจ็บปวดในชีวิตของผู้คนจากพระวจนะของพระเจ้า และเข้าใจว่า หากเพียงผู้คนมาอยู่ต่อพระพักตร์ของพระเจ้าเท่านั้น พวกเขาจึงจะสามารถได้รับการคุ้มครองปกป้องของพระเจ้าและดำรงชีวิตอยู่ในความสุขได้ โดยผ่านความชูใจของพระวจนะของพระเจ้าเท่านั้นที่แม่และลูกสาวจึงสามารถหลุดพ้นออกมาจากความเจ็บปวดและความหมดหนทางได้ เหวินหยาได้รับประสบการณ์ความรักและความปรานีของพระเจ้า ในที่สุดเธอก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของบ้าน และได้มาสู่บ้านที่แท้จริง…