ในยุคสุดท้ายนั้น พระคริสต์ทรงใช้ความจริงหลากหลายเพื่อสั่งสอนมนุษย์

เพื่อตีแผ่แก่นแท้ของมนุษย์

และเพื่อชำแหละคำพูดและความประพฤติของมนุษย์

พระวจนะเหล่านี้ประกอบด้วยความจริงนานัปการ

อาทิ หน้าที่ของมนุษย์ มนุษย์ควรเชื่อฟังพระเจ้าอย่างไร

มนุษย์ควรจงรักภักดีต่อพระเจ้าอย่างไร

มนุษย์ควรจะดำรงชีวิตเยี่ยงมนุษย์ธรรมดาอย่างไร

รวมไปถึงพระปรีชาญาณและพระอุปนิสัยของพระเจ้า และอื่นๆ

พระวจนะเหล่านี้ล้วนชี้นำไปที่แก่นแท้ของมนุษย์

และอุปนิสัยเสื่อมทรามของเขา

โดยเฉพาะ พระวจนะซึ่งตีแผ่ว่ามนุษย์เมินหมิ่นพระเจ้าอย่างไร

ได้ถูกตรัสโดยพาดพิงถึงวิธีที่มนุษย์เป็นร่างทรงของซาตาน

และกองกำลังฝ่ายศัตรูผู้ต่อต้านพระเจ้า

ในการทรงปฏิบัติพระราชกิจแห่งการพิพากษาของพระองค์

พระเจ้าไม่เพียงทรงทำให้ธรรมชาติของมนุษย์ชัดเจนขึ้นอย่างเรียบง่ายด้วยพระวจนะไม่กี่คำ

พระองค์ยังทรงทำการตีแผ่ จัดการ และตัดแต่งเป็นช่วงเวลายาวนาน วิธีการตีแผ่

การจัดการ และการตัดแต่งเหล่านี้

ไม่สามารถทดแทนได้ด้วยถ้อยคำธรรมดาสามัญ

แต่ด้วยความจริงที่มนุษย์ไม่มีโดยสิ้นเชิง

เพียงวิธีการเช่นนี้เท่านั้นที่สามารถเรียกว่าการพิพากษา

โดยผ่านการพิพากษาแบบนี้เท่านั้นที่มนุษย์จะสามารถถูกสยบ

และโน้มน้าวจนหมดใจให้ยอมหมอบราบต่อพระเจ้า

และยิ่งกว่านั้น ยังได้รับความรู้ที่แท้จริงเกี่ยวกับพระเจ้า

สิ่งที่พระราชกิจแห่งการพิพากษาทำให้เกิดขึ้นคือ

ความเข้าใจของมนุษย์ต่อพระพักตร์ที่แท้จริงของพระเจ้า

และความจริงเกี่ยวกับความเป็นกบฏของเขาเอง

พระราชกิจแห่งการพิพากษาช่วยให้มนุษย์ได้รับความเข้าใจอย่างมากในน้ำพระทัยของพระเจ้า

ในจุดประสงค์ของพระราชกิจของพระเจ้า

และในบรรดาความล้ำลึกที่ไม่สามารถเข้าใจได้สำหรับเขา

มันยังช่วยให้มนุษย์ตระหนักรู้ถึงธาตุแท้อันเสื่อมทราม

และรากเหง้าของความเสื่อมทรามของเขา

รวมทั้งค้นพบความน่าเกลียดของมนุษย์

ผลกระทบเหล่านี้ล้วนเป็นผลจากพระราชกิจแห่งการพิพากษา

เพราะสาระสำคัญของพระราชกิจนี้อันที่จริงแล้วคือพระราชกิจที่เปิดแผ่

ความจริง หนทาง และชีวิตของพระเจ้า

ออกมาต่อผู้คนทั้งหมดที่มีความเชื่อในพระองค์

พระราชกิจนี้คือพระราชกิจแห่งการพิพากษาที่พระเจ้าทรงทำ

จาก ติดตามพระเมษโปดกและขับร้องบทเพลงใหม่ๆ