การเติบโตมาท่ามกลางความยากจน ทำให้เธอเฝ้าพยายามอย่างหนักเพื่อไปอยู่ในจุดสูงสุดเสมอ แต่สิ่งต่างๆ ก็ไม่เคยเป็นไปตามที่เธอปรารถนา เธอสอบได้คะแนนสูงแต่ไม่สามารถเรียนต่อได้เนื่องจากอาการสายตาสั้นรุนแรง ต่อมา หลังจากเชื่อในพระเจ้าและทำหน้าที่ให้ลุล่วงด้วยความกระตือรือร้น ในที่สุดเธอก็ได้เลื่อนขั้น ทว่าต้องเสียหน้าที่นั้นไปจากปัญหาร้ายแรงเกี่ยวกับกระดูกคอ เธอสงสัยว่า "ฉันมีแต่ชะตากรรมเลวร้ายงั้นหรือ?" เธอแก้ไขทัศนะที่ผิดให้ถูกต้องผ่านพระวจนะและหลุดพ้นจากอารมณ์ในทางลบที่มาจากความเชื่อเรื่อง "ชะตากรรมที่เลวร้าย" ของเธอได้อย่างไร?