เมื่อตัวละครหลักเริ่มทำงานเคียงข้างบราเธอร์จางในงานที่คริสตจักรของเขา เขาระงับใจไว้อยู่เสมอไม่ให้บอกทุกสิ่งทุกอย่างที่เขารู้แก่บราเธอร์จางในความพยายามที่จะรักษาตำแหน่งของเขาเองไว้ โดยเกรงกลัวว่า "ทันทีที่นักศึกษาคนหนึ่งรู้ทุกสิ่งทุกอย่างที่อาจารย์รู้ อาจารย์จะเสียการทำมาหากินของเขาไป" เพราะเขาเก็บงำความอยากได้อยากมีอันเห็นแก่ตัวอยู่เสมอและล้มเหลวที่จะปฏิบัติตามความจริง เขาไม่สัมฤทธิ์สิ่งใดเลยในหน้าที่ของเขาและตกลงสู่สภาวะของความมืดมิด หลังจากที่เขาก้าวผ่านการพิพากษาและการตีสินของพระวจนะของพระเจ้าผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์ เขามองเห็นว่าการใช้ชีวิตตามพิษของซาตานและปรัชญาสำหรับการใช้ชีวิตของมันได้ทำให้เขาเห็นแก่ตัว หลอกลวง และขาดพร่องในสภาวะความเป็นมนุษย์ และว่าการนี้ทำให้พระเจ้าทรงเดียดฉันท์ เช่นนั้นแล้วเขาจึงละวางผลประโยชน์ส่วนตัวของเขาเองและแบ่งปันความเข้าใจทั้งหมดของเขากับบราเธอร์จาง โดยไม่มีข้อสงสัย เขาเริ่มรู้สึกสงบเยือกเย็นและรู้สึกสบายใจ และเขาได้รับประสบการณ์กับความชื่นบานยินดีที่มาจากการนำความจริงไปปฏิบัติ